Over hoe het met de Chrononauten gaat
Hoi, Ed en Chris hier. Al meer dan tien jaar adviseren wij overheden en bedrijven over onze veranderende wereld. In deze nieuwsbrief schrijven we elke week over historische verschuivingen, maatschappelijke denkramen, geloofwaardige toekomstscenario’s en de visionaire poëtica van speculatieve fictie.
Deze week geen inhoudelijke notitie, maar enkele huishoudelijke mededelingen. Plus wat gedachten over onze praktijk. Voor wie het interesseert.
(Voor wie het niet interesseert; helemaal beneden wat links naar interessante interviews met Alvin Toffler, voor een lekkere trip down the rabbit hole.)
Ten eerste: we zijn iets te druk. Vaste lezers hebben ongetwijfeld gemerkt dat er afgelopen zaterdag geen nieuwsbrief in jullie e-bus is gevallen. Er is een redelijke kans dat dit de komende weken vaker gaat gebeuren. Het is nu even alle hens aan dek op de studio.
We laveren in onze praktijk tussen onderzoekswerk en opdrachtwerk. Beide zijn onderzoeksgericht, maar bij die eerste volgen we louter onze neus. Wat meestal neerkomt op het dieper uitbouwen en uitdenken van het World Tree model, ons historisch-futuristische denkraam. En de gedachtesprongen die hierbij komen kijken vinden vaak een outlet hier, als notities in uw favo toekomstblog ☺
Meestal hebben we genoeg tijd om zowel onze consultancy te draaien als onze nieuwsgierigheid en intuïties te volgen, where ever they may lead. Zo hebben we het (bijna) wekelijkse ritme de afgelopen drie jaar best goed kunnen volhouden. (Drie jaar alweer 😳)
Meestal draaien we met de studio één ontwikkel- of visietraject en hebben we daarnaast wat kleine losse opdrachten, zoals het geven van een van onze vaste scenarioworkshops of lezingen.
Denk bij zo’n ontwikkeltraject bijvoorbeeld aan het scenariospel dat we afgelopen najaar voor Kennisnet hebben ontwikkeld. Het spel neemt de deelnemers mee op tijdreis zodat ze gezamenlijk de gevolgen van generatieve AI op het onderwijs kunnen verkennen. Met het spel kun je op een informatieve manier het gesprek aangaan over een moeilijk onderwerp. Het is gemaakt voor mensen werkzaam in het onderwijs.
Het ritme van één groot project per keer plus wat los werk is goed verenigbaar met het doen van eigen onderzoek en, in het verlengde daarvan, met het schrijven van de Chrononautennieuwsbrief. Alleen draaien we nu twee van dit soort grotere opdrachten en daarmee zijn eigenlijk al onze uren gevuld.
Voor de nieuwsgierigen:
In het ene traject werken we samen met het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat, het Planbureau voor de Leefomgeving en het College van Rijksadviseurs. Samen voorzien we het aankomende Klimaatplan van speculatieve beeldverhalen. Die verbeeldingen moeten helpen om de klimaattransitie en de kansen, uitdagingen en afwegingen die daarbij komen kijken bespreekbaar te maken in de samenleving.
Het andere traject is het reviseren van een online scenarioworkshop die we al eens eerder voor de VO & PO-Raad hadden gemaakt. Je kan de oude versie hier nog bekijken (of doen) mocht je nieuwsgierig zijn: bloomworkshop.nl – deze versie stamt nog uit 02020. De gereviseerde workshop onderzoekt de gevolgen van de digitale revolutie op het onderwijs als institutionele omgeving.
Het zijn allebei leuke opdrachten. En, naast de kleinere opdrachten, hebben we de komende tijd onze handen hieraan vol. We gaan ons best doen maar wellicht zijn er de komende tijd dus iets minder nieuwsbrieven. Onze excuses hiervoor. Na de zomer pakken we het wekelijkse ritme weer op.
De tweede huishoudelijke mededeling is dat Jaël ons weer gaat verlaten. Hij hielp ons vanaf januari met het schrijven van deze nieuwsbrief. Dat deed hij heel goed. Maar toch gaan we het experiment met een extra redacteur niet doorzetten. We realiseerden ons namelijk twee dingen.
Door de relatieve afstand die we tijdelijk hadden tot de nieuwsbrief, merkten we dat onze oorspronkelijke ambitie om een online-verdienmodel te bouwen rondom ons futuristische vrije onderzoek – met als startpunt een betaalde nieuwsbrief – een beetje voorbarig was.
De Chrononauten heeft nu ongeveer 1.600 vaste wekelijkse lezers, waarvan zo’n 3,5 procent ons ondersteunt met een maandelijkse bijdrage – en we zijn jullie allemaal, alle 1.600, mucho dankbaar. Als je het afzet tegen enigszins vergelijkbare Nederlandse nieuwsbrieven, is dit ook zeker niet slecht. En de lijst groeit langzaam maar gestaag. Maar uiteraard kan je met dit soort inkomsten geen handjes vrijspelen. Het is meestal net genoeg om de kosten ervan te dekken.
Dat gezegd, kwamen we ook tot de conclusie dat dit helemaal niet hoeft. De winst van het schrijven van de Chrononauten is namelijk niet financieel. Het is de versnelling in ons denken. Door de wekelijkse deadline moeten we elke week opnieuw een inhoudelijke gedachte of intuïtie uitschrijven en in ons bredere denken plaatsen. En dat werpt zijn vruchten af.
Het laatste jaar hebben we het idee dat onze historisch-futuristische praktijk een mate van volwassenheid heeft bereikt. Alsof we onze 10K aan uren hebben geklokt en onze praktijk een tweede fase in gaat. Tot niet al te lang geleden voelden we ons toch altijd een beetje tovernaarsleerlingen, immer zoekend naar vaste grond onder de voeten. Dat gevoel is ebbende. We voelen ons zekerder van onszelf, in onze inhoudelijke rol als futuroloog en in onze creatieve praktijk.
Studio Monnik is zowel een creatieve studio als een onderzoekspraktijk. De toekomst kan je immers niet meten, berekenen of met sondes verkennen. Je hebt verbeeldingskracht nodig om ’m tot leven te wekken. En de laatste tijd realiseren we ons steeds meer dat we, zowel in onze creatieve output als in ons futurologisch denken, op eigen benen kunnen staan. En dit is mede dankzij het schrijven van deze (bijna) wekelijkse nieuwsbrief.
Het betrekken van een extra redacteur was, beseffen we nu, beredeneerd vanuit een verdienlogica. Als we om de week een gecureerde nieuwsbrief laten schrijven door een extra redacteur, zouden we wat tijd overhouden om de andere week een uitgewerkt essay te schrijven – in plaats van een gehaaste en vaak pas in de late uurtjes aftikte notitie. Want, zo dachten we, uitgewerkte essays – zogenaamde evergreens – leiden tot meer abonnees en daarmee tot een toekomst waarin we louter met schrijven een extra inkomstenstroom konden genereren.
Die vlieger gaat niet op, realiseerden we ons. In ieder geval nog niet. Je moet eigenlijk vooral over een (internationaal) bekende publieke stem beschikken wil je kunnen leven van dit soort schrijven. En dat maakt ook niet uit, want het schrijven van deze nieuwsbrief is bijna een doel op zich geworden. Elke week (of nu dus bijna elke week) ordenen we weer onze gedachten. En dat is winst op zich – tenminste; als je ‘m zelf schrijft, en niet laat schrijven. Begrip kan je helaas niet outsourcen.
Vanaf nu zijn we dus weer met zijn tweeën – two lone gunslingers. 🤠
Een rol die we hier na de zomer weer met verve oppakken.
In het verlengde van deze ontwikkelingen hebben we bovendien besloten dat Christiaan het hele najaar blokt in zijn agenda om Alles Komt Goed af te maken, onze geïllustreerde toekomstgids naar het Amsterdam van 02091. Het boek moet uiterlijk voorjaar 02025 in de schappen liggen – aldus Concerto Books, onze uitgever.
Ook hebben we besloten dat we de komende tijd niet meer gaan nadenken over online verdienmodellen. Dat is wellicht iets voor later. Als we tijd en geld overhouden gaan we ons richten op het maken van eigen werk. Waarschijnlijk een non-fictie boek waarin we de wereld van morgen schetsen en de krachten die deze nu vormgegeven. Dit wordt een soort uitwerking van het World Tree model. Maar wellicht ook wat podcasts en strips. Want de ambitie is wel nog steeds om een ietwat publiekere rol in te nemen.
Oké, tot zover deze huishoudelijke mededelingen.
Voor wie na deze introspectieve oefening snakt naar wat hardcore futurologie:
De volgende keer delen we wat gedachten over Alvin Toffler, wiens werk we tot nu toe nooit echt goed hebben bestudeerd – tot onze schaamte, want de man was een genie. Alsook zijn vrouw Heidi, want ze schreven en bedachten alles samen.
Maar om jullie alvast wat in de mood te krijgen, bij deze wat links naar enkele van interviews met hem:
Shock Wave (Anti) Warrior (01993, Wired)
Vaste volgers van ons werk zullen merken dat zijn en Heidi’s denken veel overlap heeft met dat van ons. We moeten er nog dieper in duiken maar het viel ons al op dat ook voor hen de ervaring van cultuurschok een grote inspiratiebron was voor over hoe je kan nadenken over de samenleving. En ook zei werkten met een soort historisch-futuristische drieluik als denkraam. Iets anders dan die van ons maar toch…
Dit vraagt om verder uitpluizen!
Waarin we jullie graag meenemen. Volgende week of wellicht de week daarop. Of die daarop.
Voor nu, veel liefs en een fijn weekend,
🖖 Edwin en Christiaan
PS1: Volgende week zaterdag opent de 11de Internationale Architectuur Biënnale Rotterdam (IABR) in het Nieuwe Instituut met als thema: Nature of Hope.
PS2: Heb je ideeën over de ontwerper als toekomstdenker? Design Digger heeft een open call voor het maken van een longread, podcast of beeldessay. Werkbudget 500 euro, deadline 1 augustus.
Fijn dat jullie deze overpeinzingen over jullie werkmodel met ons delen. Erg interessant. Ik wens jullie een fijne, creatieve zomer toe en vind het helemaal niet erg dat het ritme van jullie nieuwsbrief iets langzamer zal lopen, zolang jullie het maar blijven volhouden!